Eind vorig dit
jaar ben ik begonnen met het schrijven van blogs voor de praktijk. Eén van mijn
uitgangspunten was dat ik werk en privé gescheiden wilde houden. Het blijkt
lastiger dan ik dacht. Je put toch uit je eigen ervaringen. En de band met de
collega’s binnen de praktijk is zodanig dat we elkaar steunen. Niet alleen als
het in werksituaties nodig is, maar ook als het in privésituaties nodig is.
Eind vorig
jaar was er zo’n situatie.
Ik besloot
om in actie te komen voor mijn zieke schoonzus. Zij heeft kanker en is in
Nederland uitbehandeld. Zij heeft therapieën gevonden in Duitsland, maar zij
krijgt deze therapieën niet vergoed. Er zijn bakken met geld nodig. Ik besloot
om de marathon van Rotterdam te gaan lopen en me te laten sponsoren. Onder de naam "Onvermijdelijk Avontuur" ging de sponsoractie van start. Met het
geld dat we binnenhaalden konden we haar behandelingen betalen.
Het kan
bijna niemand ontgaan zijn. Op de praktijk hebben de krantenartikelen die
hierover zijn gepubliceerd op een prominente plek gehangen, de afgelopen maanden.
En zo komt het dat werk en privé toch meer met elkaar verweven raken dan je
eigenlijk van tevoren had bedacht. En daar ga ik dan ook nog eens over bloggen!
Toch heb ik
het gevoel dat ik dat moet doen. Gewoon, omdat ik de mooie dingen die hieruit
voortkomen wil delen! Want het maakt de wereld toch een stukje mooier.
Ik was niet
alleen geraakt door de steun van mijn collega’s maar er waren ook patiënten die
spontaan bemoedigden, steunden of in actie kwamen. Mooi om te merken dat dit
bestaat. En vooral ook mooi voor mijn schoonzus, die zich gesteund voelde door
zoveel mensen die haar niet eens kennen!
Dus daar
liep ik, op 14 april, door Rotterdam. 42 hele kilometers. In mijn fluoriserend-roze
shirtje gesponsord door de praktijk. ‘Tandje erbij !’ , werd er 42 kilometer lang
vanaf verschillende kanten toegeroepen.
‘Tandje
erbij’ staat met grote letters op de achterkant. En waar ik ook loop, het
shirtje roept altijd reacties op. En het bemoedigt me ook. Je kan natuurlijk
met zo’n slogan achterop niet gaan lopen wandelen omdat je benen wat vermoeid
raken!
Ik wil
iedereen, collega’s, patiënten, relaties bedanken voor alle steun en
aanmoediging in de afgelopen maanden.
Acties
blijven nodig, want het geld blijft nodig. Ik blijf lopen voor ‘mijn goede
doel’. Het kan dus zomaar zijn dat u een roze shirtje op de boulevard, op de
plaat, of rond de plas voorbij ziet komen.
Inmiddels
zijn een aantal collega’s ook aangestoken met het hardloopvirus.
Zag u die
roze vlek voorbij stuiven op de Brabantse Wal Marathon? Dat waren Renée en haar
vriendinnen in hun mooie ‘TandjeErbijShirtjes’.
Een
vriendelijk gebaar, of een kleine aanmoediging is altijd welkom.
Natasja
