Poetsperikelen

Al vanaf het moment dat de tandjes doorkomen bij de kinderen, vind ik het best een lastig verhaal: het poetsen, het tandbederf, de strijd tegen erosie en gaatjes.

En ik denk velen met mij. Het continue wikken en wegen: wat sta ik toe, wat verbied ik en wat moeten ze.

Er werd op het consultatiebureau al uitgelegd dat mijn kinderen beter water konden drinken of thee zonder suiker. En liever geen flesje met limonade, zéker niet mee naar bed. Zodra de motoriek het toeliet gaf ik ze een gewoon bekertje om uit te drinken. Je bent gauwer geneigd om dat weer op te ruimen als de dorst gelest is (morsgevaar) en de zuuraanvallen op de tanden zijn dan minder lang.

So far so good. Maar de leeftijd waarop ze zelf konden gaan drinken, was ook de leeftijd waarop het snoepgoed eigenlijk zijn intrede deed. Ga eens een rondje over de markt met een dreumes in de buggie. Bij de notenman een doosje rozijntjes, bij de groenteman een mandarijntje, een koekje bij de bakker. Moet kunnen toch, voor een keertje?

Op het kinderdagverblijf gingen ze er gelukkig goed mee om. Daar werd het getracteerde snoepgoed  ongeopend ’s avonds mee naar huis gegeven. (Dat dat vervolgens in de auto werd bewaard en sneuvelde bij moeders snaaimomenten na een lange werkdag vertellen we er even niet bij).

We moesten oma opvoeden: uitleggen waarom cola uit den boze is (‘maar het is toch feest vandaag?’). Waarom ze met water net zo tevreden zijn als limonade. En waarom appelsap net zo slecht is als limonade.

Dan waren er de poetsmomenten. Ze zijn twee en ze zeggen nee. Ze zijn drie en ze willen nie. Hou het maar eens spontaan en gezellig als je peuters niet willen poetsen. Reken maar dat er een enorme truckendoos open is gegaan.

Toen de kinderen naar school gingen was het gesnoep nog minder te beperken. Snoep kopen deed ik zelf bijna nooit. Buitenshuis kwamen ze toch wel aan hun trekken. Tractaties op school, tractaties op de clubjes,  partijtjes… 

Veel ouders wapperden mijn bezwaren weg met: ‘Ach… die ene keer…’. 

Het bleef helaas niet bij die ene keer. Het was een bijna dagelijkse gang van zaken. En wat gruwelde ik als ze met een lollie thuiskwamen: ik zag geen lekkere lollie, maar een zuuraanval van ruim drie kwartier. Sommigen noemen het beroepsdeformatie, anderen bewustwording. Ik hou het op het laatste.

Inmiddels was dit ook de leeftijd dat mijn kinderen zelf wel vonden dat ze goed konden poetsen. Dat ik nog even napoetste? Onzin vonden ze dat… ze hadden zelf toch al gepoetst?

Gelukkig hadden we een strenge tandarts. Ja… dezelfde als u! En nee… het is voor je kinderen niet leuk om te horen als ze hun tanden niet goed hebben gepoetst. En dat je daar als ouder vervolgens op aangesproken wordt is nog minder leuk.  Want hé, wie zou er tot hun 9^e jaar napoetsen? Juist ja… Maar ik vind het wel heel erg fijn als mijn  kinderen en ikzelf een keer of twee per jaar ons weer bewust worden van een goede poetstechniek. En met mij denk ik vele ouders.

Des te blijer ben ik ook met het nieuwe aanbod dat we hebben voor onze patiënten. Bij alle halfjaarlijkse controles voor gezinnen bieden we vanaf april de service om na de controle door de tandarts tijd in te plannen bij de assistente voor het geven ven een flouridebehandeling, voor het sealen van doorgekomen kiezen, en ook voor het geven van een goede poetsinstructie. Bij mij is gebleken dat het werkt als een paar keer per jaar de puntjes op de i worden gezet. En ik hoop natuurlijk dat ik , met het ouder worden, de touwtjes bij de kinderen los kan laten, en dat vanzelf de goede gewoontes inslijten.

En ja… loslaten… 

Mocht ik even de hoop hebben dat dat is gelukt? De middelbare schoolleeftijd komt eraan. Hoe braaf ik ook een flesje water en een trommeltje brood klaar zal zetten, op school zal dat waarschijnlijk in één rechte lijn in de kliko verdwijnen en ingeruild worden voor een blikje cola en een zakje chips. Ik kan alleen maar hopen dat het goede voorbeeld geven heeft geholpen. En dat een paar keer per jaar een instructie bij de tandartsassistente genoeg is om het laatste beetje bewustwording bij te brengen.